বহুদিনৰ পিছত হৰকান্ত পথাৰলৈ বুলি ওলাল৷ বিয়া বুলিলে বাৰু কমখন সমস্যানে, তাতে নিজৰ বিয়া৷ বৰষুণে জাগল পাতিছে যদিও উপায় নাই৷ ছোৱালীৰ বোলে এতিয়া পৰীক্ষা-চৰীক্ষা নাই, ব'হাগতে নাপাতিলে একেবাৰে মাঘ-ফাগুন পাবগৈ৷ আনপিনে হৰকান্তৰো লৰালৰি৷ মাক অকলশৰীয়া৷ বোৱাৰী এজনী নহ'লেই নহয়৷ খোবাহীৰ পিছতে আলহী বুলিবলৈ কোনোৱেই নাথাকিল৷ আজিকালি সকলোৰে ঘৰতে যেন একেটাই সমস্যা৷ সকলো অকলশৰীয়া৷ হৰকান্তই আজি পুৱাই পথাৰখনকে চাই আহো বুলি বিচনাৰ পৰা উঠি দেখে কাষত মিনতি নাই৷ ন-বোৱাৰী পুৱা সোনকালে উঠি আগচোতাল সৰাত লাগিল বুলি হৰকান্তই উঠিয়েই আগফাল পালেহি৷ পিছে মিনতি নাই৷ মুখত ব্ৰাছডাল লৈ কুঁৱাপাৰলৈ গৈয়ো দেখে মিনতি নাই৷ হৰকান্তই ইটো-সিটো ৰুম চাই মেলি দেখে সঁচাই মিনতি নাই৷ দুই-এবাৰ মিনতি.. মিনতি.. বুলি মাতিও যেতিয়া মিনতিৰ মাত নাপালে হৰকান্তৰ মনত নানান চিন্তাই আমনি দিবলৈ ধৰিলে৷ মাকক চিঞৰি চিঞৰি মাতি বোৱাৰীয়েক নথকাৰ কথা কোৱাৰ পিছতে একেজাপে মাক উঠি আহি আগচোতাল পালেহি৷ ইতিমধ্যে কাষৰ কেইঘৰ মানুহৰ বোৱাৰীকেইজনীয়ে আগচোতাল সৰা আৰম্ভ কৰিছে৷ মাকে উত্কন্ঠা সামৰিব নোৱাৰি ইপিনে-সিপিনে থকা বোৱাৰী কেইজনীক মিনিতৰ কথা সুধিবলৈহে পালে, লগে লগে হৰকান্তৰ চোতালত হাতে হাতে বাঢ়নী লৈ মাইকী মানুহৰ এখন ফুচফুচিয়া মেলেই বহিল৷ মুখ ফুটাই নকলেও ন-বোৱাৰী মিনতিৰ চৰিত্ৰত ধৰি ভোন-ভোন আৰম্ভ হ'লেই৷ কডো বাঁহত জুই দিবলৈহে যেন বাকি আছিল৷ কাষৰ ঘৰৰে হলিৰামে দৌৰি আহি ফোপাই-জোপাই যি সম্বাদ দিলে তাক শুনি সকলোৰে চকু কেইটা বাটলু গুটিটো যেন হ'ল৷ মিনতিয়ে দীঘল চোলা এটা পিন্ধি ৰাষ্টাই ৰাষ্টাই কোবাকুবিকৈ গৈ আছে৷ সি ৰাষ্টাৰ কাষৰ পথাৰখনত হাল বাই থাকোতে দেখি আহিছে৷
কথা শুনি হৰকান্ত পিৰালিতে বহি পৰিল৷ মাকে খালে খালে, মৰতিয়ে মোৰ ল'ৰাটোৰ মুৰটো খালে বুলি চিঞৰি বোৱাৰীয়েকৰ ৰুম পালেগৈ৷ নাই নাই হাতত একো নিয়া নাই৷ গহনাখিনি, কাপোৰ-কানি সকলো আছে৷ ইতিমধ্যে মাইকী মানুহবিলাকৰ মাজত চলি থকা ফুচ-ফুচনিবিলাক এইবাৰ ডাঙকৈয়ে ওলাল৷ এজনী ক'লে "কাৰোবাৰ লগত কিবা লেতি-পেতি আছিল যদি আমাৰ ল'ৰাটোৰ জীৱনটোনো কিয় ধ্বংস কৰিব লাগে?" আন এজনীয়ে আকৌ ক'লে "সেই কাৰণে মই কৈছিলোঁ, বোলো চহৰৰ ছোৱালী বিয়া পাতিব নালাগে, কাৰ লগত লীলিমাই কৰি থাকে ধৰিবকে নোৱাৰি৷" সিপিনে মাকৰ খঙে চুলিৰ আগ পাইছেগৈ৷ পিছে হৰকান্তই পিৰালিতে জুপুকা মাৰি ভাবিছে, ক'ত ভুল হ'ল তাৰ৷ বিয়াৰ আগতেটো তাইৰ লগত সি মুকলিভাৱেই কথা পাতিছে৷ কিছুসময়ৰ পিছত ন-বোৱাৰীৰ সাত-পুৰুষ উধাৰি গালি পাৰি যেতিয়া সকলো মানুহ ঘৰা-ঘৰি যাবলৈ ধৰিছে, মিনতি আহি চোতালত উপস্থিত৷ ৰাতিপুৱাই ইমানবোৰ মানুহ দেখি মিনতিয়ে তল মুৰ কৰিয়েই ভিতৰলৈ বুলি যাবলৈ ধৰিলে৷ কিন্তু মাকে দৰজাৰ মুখতে আগভেটা দি কিছু টানকৈয়ে সুধিলে-ক'ত গৈছিলা? শাহুৱেকৰ প্ৰশ্নটোত থতমত খাই মিনতিয়ে লাহেকৈ কওঁ নকওঁকৈ ক'লে - ম..ম..ম..মৰনিংওৱাক কৰিবলৈ গৈছিলোঁ৷ বোৱাৰীয়েকৰ কথা শুনি শাহুৱেকৰ লগতে সকলোৰে মুখৰ মাত হৰিল৷ মাকে মৰমতে বোৱাৰীয়েকৰ মুৰত হাত ফুৰাই ক'লে - মই জানো নহয় আমাৰ বোৱাৰীয়ে এনেকুৱা কেতিয়াও নকৰে বুলি৷ যা আই ভিতৰলৈ যা, চাহ-তাহ কৰগৈ !!!
