যেন হেৰাই গৈছে এটা সেউজীয়া সপোন৷

বিহু বুলিলেই অসমীয়া জাতিৰ বুকুলৈ যিদৰে এটা নতুন উল্লাহৰ ঢৌ বাগৰি আহে, প্ৰকৃতিৰ সেউজীয়া আন্দোলিত ৰূপে যিদৰে মানুহৰ বুকুলৈ প্ৰেমৰ বন্যতা নমাই আনে, কপৌফুলৰ সোবাসে যিদৰে নাচনি গাভৰুৰ খোপাত এখোপা হৈ পাহুৱাল ডেকাৰ বুকুত ভালপোৱাৰ জন্ম দিয়ে তাক পৃথিৱীৰ কোনো জাতিয়েই অনুভৱ কৰিব নোৱাৰে৷

মাহ-হালধি সানি নদীৰ ঘাটত নোৱাবলৈ লৈ যোৱা গৰুবোৰৰ হেম্বেলনি, আনন্দ, চাটৰ পৰা চটিয়াই দিয়া 'লাও খা, বেঙেনা খা'ৰ সন্মিহলি শব্দবোৰ, পৰিষ্কাৰ গৰুবোৰক নতুন পঘা দিবৰ বাবে তুলসী, দুবৰি আৰু ৰঙা সূতাৰে বন্ধা সেই আনন্দবোৰ, গধুলি খোৱাবৰ বাবে বনোৱা পিঠাগুৰিৰ লাডুবোৰ, ধোৱাৰে আৱৰি ধৰা জাগটো... ক'ত বিচাৰি পোৱা যাব৷

জাক জাক শিশুৰ পৰা নামঘৰৰ ভকতসকলৈলে যোৰা-যোৰে আহি চোতালত হৰিধ্বনি দি গোৱা হুঁচৰি, বিহুনাম, হৰিনাম, বিহুগীতৰ মোখৰিত শব্দ, মিচিং ভাই-ভণীৰ মিচিং সুৰত গোৱা ঐনিতম... ঘৰে ঘৰে লাডু পিঠা দৈ সান্দহ খাই শেষ কৰিব নোৱাৰা সমন্বয়ৰ প্ৰতিক এই বিহুৰ আনন্দ অসমীয়া জাতিৰ জাতীয় সংস্কৃতিৰ বাহক৷

সময়ৰ পৰিৱৰ্তন জীৱনৰ ব্যস্ততা, সন্থাপনৰ চিন্তাই হয়টো হাজাৰ-হাজাৰ অসমীয়াৰ বুকুত এটা কঠিন প্ৰশ্নৰ সৃষ্টি কৰিছে৷ তাহানিতে কোনোবা গাঁৱৰ শিক্ষিত নিবনুৱাই হয়টো এই বিহু, এই প্ৰকৃতি, এই গাঁৱৰ সৰলতাৰ মোহ এৰিব নোৱাৰি চাকৰিৰ সন্ধানত নিজৰ পৈত্তিক সম্পত্তি বিক্ৰী কৰিয়েই গাঁৱৰ মাজতেই থকাৰ কথা ভাবি মনৰ কথা প্ৰকাশ কৰিছিল

পঢ়িলোঁ শুনিলোঁ  বি-এ পাছ কৰিলোঁ
 চাকৰি মুখলৈ চাই
ভেটি বন্ধক দিলোঁ  মাটিও বেচিলোঁ
 চাকৰি পাবলৈ নাই৷

কিন্তু সময়ৰ পৰিৱৰ্তন আৰু সংস্থাপনৰ চিন্তাই মানুহক আজি গাঁৱৰ মোহ এৰিবলৈ বাধ্য কৰিছে৷ জীয়াই থকাৰ তাড়নাত আজি মানুহে নিজৰ শিক্ষা সামৰ্থ অনুসৰি নিজৰ জাতিৰ সীমা এৰি আঁতৰি আহিছে এখন নতুন সমাজলৈ৷ সমাজৰ পৰিৱৰ্তনে জন্ম দিছে এটা নতুন ৰুটিন মাফিক জীৱন৷ নিজৰ কৃষ্টি-সংস্কৃতিৰ আনন্দৰ মূৰ্হুত্বত কামৰ বোজা মুৰত লৈ আনৰ কৃষ্টি-সংস্কৃতিত কামৰ পৰা আঁতৰি থাকি আনন্দ কৰাৰ যন্ত্ৰনা হয়টো কোনো স্বদেশৰ মানুহেই বুজিব নোৱাৰিব৷হয়টো আজি প্ৰবাসত থকা প্ৰতিজন অসমীয়াৰে প্ৰাণত এবাৰলৈ হ'লেও বাজি উঠিছে নিজৰ গাঁৱৰ পৰা, আপোনজনৰ পৰা আঁতৰি থকাৰ যন্ত্ৰনা৷ হয়টো মনটো উৰা মাৰিছে নিজৰ গাঁৱখনলৈ, বিহুৰ বতৰত লগেভাগে এসাঁজ ভাত খাবলৈ, চুবুৰিৰ আইতাৰ হাতৰ গাখিৰ দিয়া সান্দহ খাবলৈ, নিজৰ আপোন ভালপোৱা মানুহৰ সংগত অলপ হাঁহিবলৈ...!

বিহু বুলিলেই ডেকা-গাভৰুৰ প্ৰাণত জাগি উঠে প্ৰেম আৰু ভালপোৱা৷ প্ৰকৃতিৰ ন-কুঁহিপাতে সেউজীয়া কৰি তোলা মন প্ৰাণত জগাই তোলে অনাবিল ভালপোৱা৷ গাঁৱৰ পৰা চহৰলৈকে প্ৰতিখন দোকান, ৰেষ্টোৰা, প্ৰতিঘৰ মানুহৰ ঘৰতে বাজি উঠা বিহুগীতৰ সুৰে, প্ৰেম আৰু যৌৱনৰ উন্মাদনি শক্তিয়ে মনলৈ কঢ়িয়াই আনে জীয়াই থকাৰ প্ৰেৰণা৷ ডেকা-গাভৰুৰ সুখ-দুখ বিৰহ-বেদনা, প্ৰেম, হৰ্ষ-বিষাদ, আশা-আকাঙ্খাৰ প্ৰতিক এই বিহুগীত শুনিলে আজিও দৌৰ মাৰে নিজৰ বন্ধু-বান্ধৱীৰ সংগত জীৱনৰ দুখবোৰ বিলাই দিবলৈ৷ আজি যেন চকুৰ চাৱনিত জীপাল হৈ উঠা সেই হৃদয়ৰ ভালপোৱা ম'বাইলৰ মুখেৰে কুণ্ডলি পকাই পকাই যান্ত্ৰিক হৈ পৰিছে৷ চেনেহৰ গামোচাখন নহ'লেও কিনি দিয়া ৰুমালখন, খোপাৰ কপৌফুল নহ'লেও দোকানৰ পৰা আনি দিয়া পাৰ্ফিউমটোৱেও যেন জীয়াই ৰাখিছে পৰিৱৰ্তনশীল সময়ৰ বিহুৰ পৰম্পৰা৷ কিন্তু শিক্ষাজীৱনৰ পৰীক্ষাৰ তাগিদা আৰু কোম্পানী চাকৰিৰ ব্যস্ততাই যেন ক্ৰমে ক্ৰমে শেষ কৰি দিছে এটা সেউজীয়া সপোন, জীৱনৰ মাদকতা৷

হয়টো আজি বহু প্ৰবাসিয়ে একেলগে গোটখাই স্বেদেশ বা বিদেশ সকলোতে ৰঙালী উত্সৱ পালন কৰিব৷ কিন্তু জাকজমকিয়া লাইটৰ পোহৰত, হাতে-হাতে পিজা, বাৰগাৰ কাটাচামুচলৈ আনন্দ কৰাৰ যন্ত্ৰনা হয়টো প্ৰতিজন অসমীয়াৰ বুকুতেই দাগ কাটি যায়৷ তথাপি সেই আনন্দ, অসমীয়া কৃষ্টি-সংস্কৃতিক বাহিৰৰ পৃথিৱীৰ মানুহৰ আগত প্ৰকাশ কৰাৰ সেই সত প্ৰচেষ্টাই কিছু সময়লৈ হ'লেও নিজৰ মনত শান্তি দিয়ে, এৰি অহা আৰু যাব নোৱাৰা যন্ত্ৰনাক শান্ত কৰে৷

(সকলো পাঠকলৈ ব'হাগ বিহুৰ শুভেচ্ছ যাচিলোঁ)